Καμεράτα και Beatles στο Ηρώδειο λοιπόν. Αγαπημένα τραγούδια των Beatles, σε ευφάνταστες συμφωνικές ενορχηστρώσεις του γνωστού συνθέτη Νίκου Πλατύρραχου. Στη συνάντηση συμφωνικού ήχου και rock ‘n’ roll συμμετέχουν η Καμεράτα, οι τραγουδιστές  Κώστας Βασιλιάγκος, Δώρος Δημοσθένους, Βασίλης Γισδάκης και Στηβ Κόκκας, αλλά και οι ΜΕΛΙSSES. Με αφορμή την πολυαναμενόμενη βραδιά, είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον Διευθυντή Ορχήστρας κύριο Μίλτο Λογιάδη.  

 

Φέτος γιορτάζουμε 50 χρόνια από το θρυλικό “A Hard Day’s Night” των Beatles, το οποίο επαναπροβάλλεται σε διάφορες κινηματογραφικές αίθουσες του κόσμου. Θα λέγατε ότι αυτή η βραδιά του Φεστιβάλ Αθηνών, που είναι αφιερωμένη στο συγκρότημα από το Liverpool, αποτελεί τη δική μας γιορτή; Ότι είναι ίσως μια προσπάθεια να συμμετέχει και το ελληνικό κοινό σε αυτή την επέτειο;
Θα μπορούσε κανείς να το πει αυτό, αν και η ιδέα δεν είχε ως αφορμή αυτήν την επέτειο. Ήταν μια ιδέα του Δημήτρη Μαραγκόπουλου, μέλους του Διοικητικού Συμβουλίου της Καμεράτα. Είχε παρακολουθήσει αυτή τη συναυλία παλαιότερα, με την Ορχήστρα των Χρωμάτων, όταν την είχαμε κάνει πριν από πολλά χρόνια. Το θυμόταν και απλά το πρότεινε- ενδεχομένως να σκέφτηκε και αυτήν την επέτειο, ωστόσο δεν το γνωρίζω αυτό με βεβαιότητα. Πάντως, από παλιά μου είχε πει ότι του άρεσε αυτή η παράσταση και αναρωτιόταν αν θα μπορούσαμε να την κάνουμε και με την Καμεράτα.  

 

Τι σημαίνει για έναν άνθρωπο με τη δικής σας καλλιτεχνική εμπειρία να εργάζεται σε ρυθμούς… rock ‘n’ roll; 
Καταρχήν το ότι είμαι μαέστρος δε σημαίνει ότι διευθύνω μόνο κλασική μουσική. Διευθύνω οποιαδήποτε μουσική έχει κάτι να πει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι Beatles είναι ένα συγκρότημα που ‘χει αφήσει εποχή και (αυτό) δεν είναι τυχαίο. Οι μελωδίες τους είναι κλασικές πλέον, έχουν γίνει αντικείμενο επεξεργασίας και διασκευών με όλα τα ήδη που μπορεί κανείς να φανταστεί- από μικρές ορχήστρες μέχρι μεμονωμένα μουσικά όργανα. Η μουσική τους είναι από τις πιο πολυδιασκευασμένες. Και αυτό, βέβαια, συνέβη γιατί ο κόσμος αγκάλιασε τα τραγούδια των Beatles και τα ένιωσε δικά του. Έχουν έναν τρόπο να μιλάνε σε όλους τους ανθρώπους, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης- ανεξάρτητα από εθνικότητες, από μουσικές παραδόσεις ή οτιδήποτε άλλο. Αυτή είναι η δύναμή τους. Είναι απλά ένα συγκρότημα που διέπρεψε στο χώρο του και αυτό ξέρετε περνάει και στους άλλους χώρους. Για αυτό και πολλοί κλασικοί συνθέτες επηρεάστηκαν από αυτούς και διασκεύασαν τραγούδια τους ή χρησιμοποίησαν ορισμένα «θέματα» των Beatles στη δική τους μουσική. Όταν κάτι έχει αξία, ανεξάρτητα από το πού προέρχεται, είτε προέρχεται από έναν κλασικό χώρο, έναν pop χώρο ή έναν λαϊκό χώρο, γίνεται αντικείμενο σεβασμού από όλους. Εξού και η ενορχήστρωση του Νίκου Πλατύρραχου, η οποία λειτουργεί πραγματικά με σεβασμό προς τους Beatles. Χωρίς, δηλαδή, να απομακρύνεται από το άκουσμα που έχουμε στα αφτιά μας

 

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε μία αξιέπαινη προσπάθεια από ορισμένους πολιτιστικούς θεσμούς, όπως π.χ. η Εθνική Λυρική Σκηνή, να πλησιάσουν το νεανικό κοινό. Με δεδομένη την επιρροή και τη συγκίνηση που ασκούν οι Beatles από γενιά σε γενιά, θα λέγατε ότι αυτή η συναυλία είναι μια βραδιά προσαρμοσμένη σε αυτήν την ανάγκη «ανοίγματος» στη νεολαία;
Κοιτάξτε, εγώ προσωπικά δεν θα το έκανα ποτέ αυτό για να τραβήξω τη νεολαία, δε θα προσπαθούσα να εκμεταλλευτώ εμπορικά κάτι τέτοιο. Εμείς είχαμε κάνει αυτήν την παράσταση παλιά, με την Ορχήστρα των Χρωμάτων, πριν από δεκαέξι χρόνια, που δεν υπήρχε, βέβαια, κρίση και ούτε ήταν ο στόχος μας αυτός. Αυτό που θα πρέπει να γνωρίζει κανείς είναι ότι δεν είναι μόνο η νεολαία που αγαπάει τους Beatles. Όλοι αγαπούν τους Beatles! Ακόμη και οι πολύ μεγάλοι άνθρωποι αγαπούν τους Beatles. Είναι μια μουσική που αφορά όλες τις ηλικίες. Δεν θεωρώ, δηλαδή, ότι όλο αυτό απευθύνεται μόνον στη νεολαία. Είναι κάτι που μας αφορά όλους. Η καλή μουσική- από όπου κι αν προέρχεται- είναι κάτι που αξίζει να γίνει αντικείμενο του ενδιαφέροντός μας. 

 

Πως είναι να ακούει κανείς τα σκαθάρια «στη… συμφωνική τους διάσταση»; Τι μπορεί να περιμένει κανείς από αυτή τη συνάντηση συμφωνικής μουσικής και rock ‘n’ roll; 
Ο Νίκος Πλατύρραχος έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στην ενορχήστρωση. Έχει δουλέψει με τρόπο τέτοιο ώστε να μην χάνεται η rock πλευρά αυτής της μουσικής. Υπάρχει, δηλαδή, η ηλεκτρική κιθάρα, τα drums,  όλα τα όργανα που δίνουν το rock χρώμα. Δε θα χάσετε κανένα solo από αυτά που ξέρετε. Όλα είναι εκεί, απλά έχουν εμπλουτιστεί με όργανα συμφωνικά τα οποία προσθέτουν, χωρίς να φθείρουν τον χαρακτήρα των τραγουδιών. Είναι περισσότερο ένας εμπλουτισμός- πολύ καλαίσθητος από την πλευρά του ενορχηστρωτή- και όχι μια προσπάθεια παραφθοράς. Δεν είναι, δηλαδή, τα κομμάτια αγνώριστα.

 

Θα μπορούσατε να μας μαρτυρήσετε κάποια από τα τραγούδια που θα απολαύσουμε το βράδυ της Πέμπτης; Ιδανικά εκείνο που αποτέλεσε τη μεγαλύτερη πρόκληση, από άποψη προσαρμογής στα δεδομένα της νέας ενορχήστρωσης. 
Όλα τα κομμάτια είναι όμορφα και όλα αποτελούν πρόκληση, το καθένα με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Όλα τους έχουν παρά πολλά και ωραία μελωδικά στοιχεία. Ένα κομμάτι που από μόνο του ήταν κοντά στη συμφωνική μουσική είναι το “Eleanor Rigby” . Ήδη όταν το έγραψαν οι Beatles είχαν βάλει μέσα τσέλα κι έτσι έμοιαζε λίγο με κλασικό συμφωνικό. Αυτό είναι πιο εύκολο να το προσεγγίσει κανείς γιατί ήδη οι Beatles το είχαν πάει προς τα εκεί. Άλλα, όμως, κομμάτια όπως για παράδειγμα τα “Ob-La-Di, Ob-La-Da” και το “Yellow Submarine” δεν είναι το ίδιο εύκολο να μπορεί να γίνει μια τέτοιου είδους σύμπραξη με τον κλασικό ορχηστρικό ήχο. Οι Beatles -αν και αυτό το γνωρίζει ο κόσμος- αξίζει να το πούμε, ξεκίνησαν ως ένα συγκρότημα εντελώς pop. Τα πρώτα τραγούδια τους που έκαναν επιτυχία, “Please, Please Me” και “Love Me Do” ήταν σε εισαγωγικά αφελή τραγούδια. Αλλά, ακόμα και αυτά τα αφελή τραγούδια αρκούν για να φανεί μέσα τους το ταλέντο, το ιδιαίτερο μελωδικό στοιχείο που τους διέκρινε. Κάποια στιγμή, βέβαια, πέρασαν από το pop στο rock, με το μεγάλο τους album “Sgt Pepper's Lonely Heart's Club Band”, όπου εκεί πια και με τη βοήθεια του παραγωγού τους, χρησιμοποιούσαν στα τραγούδια τους και κλασικά όργανα και άρχισαν να κάνουν τη μουσική τους πολύ πιο intelectuelle. Ακόμη και στιχουργικά οι δουλειές τους είχαν πολύ μεγαλύτερη πνευματικότητα, καθώς άρχισαν να κάνουν και τη δική τους κοινωνική κριτική.  

 

Πώς κρίνετε το συναυλιακό καλοκαίρι στην Αθήνα; Πιστεύετε ότι τα καλλιτεχνικά δρώμενα που γίνονται στην πρωτεύουσα μπορούν να καταστούν πόλος έλξης για τους πολίτες και τους επισκέπτες, ή θεωρείτε ότι υπάρχει έκπτωση ποιότητας;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει έκπτωση στην ποιότητα, αλλά δυστυχώς η οικονομική κρίση οπωσδήποτε σε όλους τους χώρους έχει αφήσει τα αποτυπώματά της. Δεν είναι εύκολο να κάνει κανείς τα πλούσια πράγματα που έκανε στο παρελθόν -από άποψη παραγωγής- ούτε με την ποικιλία που τα έκανε. Δε μιλάω μόνο για το Φεστιβάλ Αθηνών, φυσικά. Μιλάω για τα πάντα. Άλλωστε δεν δικαιούμαι να μιλήσω για το Φεστιβάλ, γιατί αυτό δεν είναι δική μου δουλειά. Πάντως, θα ήθελα να πω ότι το Φεστιβάλ Αθηνών έχει κάνει όσο καλύτερη δουλειά θα μπορούσε να κάνει με τα δεδομένα αυτά. Και όχι μόνο το Φεστιβάλ, πιστεύω ότι όλοι οι φορείς πια προσπαθούν να κάνουν ότι καλύτερο για να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο αυτό που οφείλουν να προσφέρουν. Όσο και να προσπαθεί κανείς η οικονομική κρίση πλήττει την Τέχνη, πλήττει τον πολιτισμό, όπως πλήττει την παιδεία και την υγεία. Είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Όσο και να λέμε ότι υπάρχει κάπως μια εγρήγορση και οι καλλιτέχνες κάνουν πράγματα. Κάνουν, αλλά υπάρχει και πάρα πολύ πόνος, υπάρχει πάρα πολλή ταλαιπωρία, πολλή δυσκολία. Αρχίζουν τα μέσα να γίνονται όλο και λιγότερα, τα μέσα που οι καλλιτέχνες έχουν στη διάθεσή τους για να κάνουν πράγματα. Βέβαια, αυτό τους αναγκάζει να ψάχνουν να βρουν λύσεις, αλλά όπως και να το κάνουμε έχει γίνει πολύ δύσκολη η ζωή του καλλιτέχνη. Και μη ξεχνάτε ότι ο καλλιτέχνης αυτή τη στιγμή είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Αλλά κι αυτός έχει να πληρώσει λογαριασμούς, κι αυτός έχει να φροντίσει την οικογένειά του. Αυτό είναι κάτι που πολλές φορές δεν το σκέφτονται οι άνθρωποι.  

 

Εσείς έχετε, βέβαια, μακρόχρονη εμπειρία και σε ορχήστρες του εξωτερικού. Πως θα περιγράφατε την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα στον χώρο του πολιτισμού- ειδικότερα της μουσικής τον οποίο γνωρίζετε καλύτερα; Είστε αισιόδοξος για το μέλλον; 
Καθόλου. Είμαι πάρα πολύ απαισιόδοξος όσο διατηρείται αυτή η κατάσταση. Δυστυχώς βλέπω ότι τα πράγματα πηγαίνουν όλο και χειρότερα. Από τότε που ξεκίνησε η κρίση μας έλεγαν ένα δυο χρόνια είναι, μετά θα φτιάξουν τα πράγματα. Τι έχετε δει να πηγαίνει καλύτερα; Εγώ τουλάχιστον στον τομέα της παιδείας στον οποίον εργάζομαι -είμαι καθηγητής στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο- και στον τομέα του πολιτισμού έχω δει τα πράγματα να πηγαίνουν σαφώς χειρότερα. Και όχι μόνον αυτό, αλλά δεν βλέπω και καθόλου φως στο τούνελ όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση. Είναι τόσο προφανές που δεν χρειάζεται να το τεκμηριώσω. Οι συμφωνικές ορχήστρες έχουν καταρρεύσει και δεν γίνεται τίποτε για αυτό, δεν λειτουργεί τίποτα.  

 

---

Ωδείο Ηρώδου Αττικού : Πέμπτη 17 Ιουλίου, 21:00
Τιμές εισιτηρίων : Κάτω Διάζωμα κανονικό 30, Άνω Διάζωμα κανονικό 15, φοιτητικό 10, ανέργων 5, ΑμεΑ 10 ευρώ
Περισσότερες πληροφορίες στο:
http://www.greekfestival.gr/gr/event557-i-kamerata-synanta-toys-bitls.htm